Porównanie: Serial Wiedźmin TVP SA vs Netflix

Po wszystkich egzaminach w czerwcu, naszła mnie ochota na napisanie czegoś lekkiego i tak oto wpadłam na pomysł stworzenia takiego porównania. Skoro pojawiły się u mnie recenzje obu seriali o Wiedźminie to, czemu by ich ze sobą nie zestawić, bo choć dzieli ich wiele lat to zalety i wady są momentami łudząco podobne. No i w sumie fajnie byłoby się dowiedzieć czy ktoś podziela moje zdanie i odczucia a może wręcz przeciwnie.

Geralt

Na początek idzie oczywiście nasz główny bohater – Geralt. Na dźwięk tego imienia większość z nas (w tym i ja) ma przed oczami postać wykreowaną przez CD Red Projekt. Trudno się temu dziwić – jest świetna. Tym razem jednak musimy przyjrzeć się postaciom odegranym przez Henry’ego Cavilla i Michała Żebrowskiego. Obaj panowie wcielili się w Geralta z Rivii. Tyle, że jednemu wyszło to lepiej. Mam tutaj na myśli Żebrowskiego, który zaprezentował w serialu idealnie wyważone połączenie mutanta i człowieka. Geralt był genialnym wojownikiem i zabójcą potworów jednak przez jego „niepełną” przemianę ostała się w nim ludzka cząstka. Tych ludzkich rozterek zabrakło mi właśnie u Cavila. Przedstawił on Geralta jako gburowatego osiłka, którym przecież do końca nie był. (Dodatkowo Henry momentami wyglądał jak jakiś „goryl z siłowni na sterydach”.) Biały Wilk niejednokrotnie polegał na swojej zwinności, sprycie i spostrzegawczości. Myślał inaczej niż reszta wiedźminów, miewał wątpliwości. To czyniło go wyjątkowym a Michał Żebrowski potrafił to zagrać. Dlatego właśnie polski Geralt jest autentyczniejszy (a ja po prostu lubię zgodność z pierwowzorem).

Yennefer

Czarodziejka, która w wersji od Netflixa stała się jedną z głównych bohaterek serialu, „dopowiedziano” jej przeszłość i wyszło to całkiem fajnie. Choć początkowo byłam sceptycznie nastawiona do „pani z chupa chupsem”, tak po obejrzeniu kilku odcinków jej wątek okazał się całkiem ciekawy. Niestety późniejsze odcinki (chyba tak od 5) trochę zawiodły, były nudnawe i zbyt sztywne momentami. Nie spodobało mi się również to, że Yen nie wyrosła ze swojej impulsywności czy zapalczywości. Czarodziejka w książkach była raczej opisywana, jako osoba spokojna i wyrafinowana, a momentami wręcz zimna. Taką Yen mamy właśnie w polskim serialu. Nie odgrywa ona tam aż tak ważnej roli, skupiono się głównie na jej relacji z Geraltem, ale z charakteru bardziej przypomina swój książkowy pierwowzór. Jeżeli patrzylibyśmy przez pryzmat sagi to Grażyna Wolszczak byłaby idealną Yennefer, jednak musze przyznać, że ta nutka „inności” Anya Chalotra też jest fajna.

Ciri

Jednym z ważniejszych wątków serialu jest więź Geralta z Ciri i prawo niespodzianki, od którego to wszystko się zaczęło. Gdy oglądałam ponownie serial od TVP zaskoczyło mnie to jak bardzo rozwinięty jest ta historia i to w tak dobry sposób. Od ich poznania, przez przypadkowe spotkanie, do zakończenia, przy którym ryczałam jak głupia (choć przecież dobrze wiedziałam jak to się skończy). Marta Bitner, która wcieliła się w księżniczkę była młodziutka. Trudno, więc od niej wymagać jakiejś spektakularnej gry aktorskiej, jednak dziewczynka miała w sobie jakąś taką dziecięcą radość, przez którą sceny z nią były po prostu urocze. Ciri w Netflixie jest ciut starsza, a mimo to bardziej bojaźliwa. Nie do końca rozumiem, dlaczego jest ona jedną z trzech głównych postaci serialu, skoro przez większość czasu tylko biega. Naprawdę sceny biegającej po lesie Ciri były nużące i nie będę ukrywać, że większość z nich przewijałam. Jedyną ciekawie zrobioną jest ta „początkowa”, gdzie księżniczka ucieka z miasta przed Nifgardczykami. Zresztą dialogi również nie zachwycają, momentami są mega sztywne i niepotrzebne, tak jakby ktoś na siłę chciał rozszerzyć jej watek nie mając przy tym żadnego pomysłu. Jednak najbardziej absurdalną rzeczą jest dla mnie spotkanie Ciri i Geralta w ostatnim odcinku. Netflix stworzył „emocjonalne zakończenie”, które pozbawione jest jakiegokolwiek sensu. Bohaterów łączy, co prawda prawo niespodzianki, ale nic po za tym. Nigdy się nie spotkali, nie rozmawiali, nawet nie widzieli a wpadają sobie w ramiona jak starzy przyjaciele. Jak się rozpoznali – nie wiem. Wiem natomiast to, że tutaj polski serial wygrywa na całej linii.

Jaskier

Bard to postać w „Wiedźminie”, która odegrała niemałą rolę w życiu głównego bohatera. I choć fizycznie Joey Batey lepiej wpasowuje się w książkowe opisy tak moje zdanie dotyczące gry i roli Jaskra w serialu jest zbliżone do tej o Geralcie. Netflix pokazał (albo raczej starał się pokazać) zabawną stronę relacji wiedźmina z bardem – wyszło to, co prawda na poziomie gimnazjalistów no, ale gusta są różne i może to kogoś śmieszyć – ale tak poza tym relacja Jaskra z Geraltem jest dość nijaka, wręcz płytka. Brakowało mi tutaj rozmów o życiu, smutku i miłości, które polski serial zawarł. Przyjaźń barda z wiedźminem to nie tylko wygłupy i docinki (choć i one w polskiej wersji wyszły lepiej, a na pewno były bardziej dojrzałe), ale również siła przyjaźni i zrozumienia. W końcu to właśnie Jaskier był z Geraltem po rozstaniu z Yen, utracie Ciri i wielu innych momentach jego wiedźmińskiej niedoli. „Pomagał” mu na swoje sposoby. Nie da się również zauważyć, że Zbigniew Zamachowski o wiele więcej śpiewał. Zdanie „daj grosza wiedźminowi” jest niczym w porównaniu z „radami Jaskra” czy pięknym „Zapachniało jesienią”.

Reszta obsady

Postacie poboczne to nieodłączny element każdej produkcji, a nasze „Wiedźminy” w tym przypadku były do siebie łudząco podobne. Większość z bohaterów epizodycznych zagrała po prostu przyzwoicie. Oglądając obie wersje odnosiłam wrażenie, że taka Pavetta, Renfri czy Istredd są wręcz identyczni. Obie wersje trzymały się pierwowzoru i wyszło całkiem w porządku. Każdy z seriali poległ natomiast przy tworzeniu jednych z „grup” – Netflix Nifgardczyków a TVP elfów. Przy obu wersjach największy problem był ze strojami, które wyglądały dość „komicznie”. Kolejną „wspólną cechą” jest fakt, że seriale miały po jednej wyróżniającej się postaci pobocznej. Nenneke z TVP oraz Calante z Netflixa to genialne zagrane bohaterki. Obie władcze i z humorem (lub ironią, jak kto woli). Anna Dymna była mi bardzo dobrze znana, ale z ról delikatnych kobiet, więc taka jej wersja była dla mnie niespodzianką. Jeśli zaś chodzi o Jodhi May, która wcieliła się w lwią królową to był po prostu strzał w dziesiątkę. Naprawdę to jak te aktorki odegrały swoje role była dla mnie niemałym zaskoczeniem. Calante bez wątpienia jest moją ulubioną bohaterką Netflixa.

Potwory

Tu od razu na myśl nasuwa się Netlfix, w końcu to nowsza produkcja z większym budżetem i nowocześniejszą technologią, ale do końca tego nie widać… momentami wręcz Netflix popełnił te same błędy co TVP. Mam tutaj na myśli głównie złotego smoka, który w obu wersjach jest po prostu zły. Naprawdę nie wiem, co wolę – bajkowego smoka czy smoka jaszczurkę. Jeden wygląda jak wycięty z bajek dla dzieci a drugi jak zagłodzony pterodaktyl, który koło smoka nawet nie stał. Oba seriale poległy również przy historii ze strzygą. W polskiej wersji jest ona małym kudłatym potworkiem a amerykanie pomylili ją z porońcem. Żadna ze strzyg nie przypomina strasznego żeńskiego demona ze słowiańskich legend. Także, choć w Netflixie nie widać „gumowych rekwizytów” jak np. bazyliszek w TVP i momentami efekty specjalne są przyzwoicie zrobione, tak przy słowiańskich potworach polegli, a szkoda, bo mogło wyjść lepiej.

Walki

Tutaj zarówno TVP jak i Netflix zbytnio nie eksperymentowali i starali się rzetelnie odtworzyć sceny walk. Może w polskim serialu czasami widać „marny budżet” a amerykanie doszczętnie spartaczyli wizerunek groźnych Nifgardczyków, dając im zbroje z bibuły, ale tak po za tym w obu przypadkach jest całkiem dobrze. Postacie-wojowników w obu wersjach są w miarę zgodne z książkowymi opisami. W przypadku samego Geralta temat jest dość trudny do rozważenia, gdyż seriale postawiły na różne style walk i „ekwipunki” głównego bohatera. Zdarzają się, co prawda ujęcia, które wydają się podobne, ale zwykle wiążą się one z akcją książek. Jak dla mnie pod tym względem obie wersje są dobre i ciekawe.

Kostiumy i scenografia

Temat rzeka, bo gusta są różne i każdemu z nas może spodobać się coś innego, jednak są elementy, które powinny zostać zachowane, zgodne z pierwowzorem. Chociażby słowiańskie krajobrazy to jeden z największych zalet produkcji TVP. Od początku widać, że twórcy chcieli oddać „średniowieczny” klimat i udało im się to, bo mam w kraju wiele pięknie zachowanych zamków (lub ich ruin) oraz skanseny, które przyczyniły się do powstania świetnych scen w karczmach czy łaźniach. Tego brakowało mi właśnie w Netflixie. Podróżowanie przez pustynie niespecjalnie przypadło mi do gustu a niektóre sceny w karczmach czy obozach wydawały mi się zbyt „idealne”. Wiecie przepych i bogactwo pasowało idealnie do scen zamkowych w Cintrze, które w amerykańskiej wersji wyszły o niebo lepiej (tutaj polska wersja dała ciała), jednak momentami scenografia i kostiumy wydawały mi się zbyt wyrafinowane i czyste. Przy TVP momentami widać taniość, ale i brud czy „różnice klasowe”. I tutaj mam pewien problem, bo z jednej strony mam elfy ubrane w koce a z drugiej Geralta w rurkach – obie rzeczy to porażka. Kostium wiedźmina z Netflixa ewidentnie inspirowany jest grą (jako fanka uważam to za plus) jednak fakt, że Geralt zawsze jest czysty i idealnie domyty trochę to psuje. Polska wersja poszła bardziej za „współczesną modą”. W tamtych latach samurajskie miecze były cool a twórcy to wykorzystali, tworząc walki inspirowane aikido, co dało fajny efekt. Choć kostiumy niektórych postaci poboczny są po prostu kiepskie. Za to zbroje Nifgardczyków wyszło TVP lepiej (choć nie wiem czy dałoby się stworzyć cos gorszego od bibuły w Netflixie). Obie wersje mają swoje plusy i minusy. Musiałabym podzielić seriale na części, żeby powiedzieć, które mi się podobały bardziej.

Muzyka

Tu komentarz jest dość zbędny. Mogę się założyć, że większość z was potrafi zaśpiewać lub chociaż odtworzyć sobie w głowie fragment ballady śpiewanej przez Zamachowskiego w polskim serialu a przypomnienie sobie jakiegokolwiek utworu z Netflixa jest wręcz niemożliwe. Odpowiedź, dlaczego tak jest, jest bardzo prosta. Netflix nawet nie wysilił się do stworzenia jakiejkolwiek muzyki do filmu, jedyne, co wymyślił to zdanie „daj grosza wiedźminowi”, które fakt pasuje do serialu jednak powtarzane bez przerwy przy każdym odcinku zaczyna drażnić i nudzić. Mnie zaczęło również zastanawiać czy przy tak dużym budżecie nie dało się zatrudnić, choć jednego kompozytora, który stworzyłby, choć parę piosenek. W końcu tak zrobił polski serial. Poprosił Grzegorza Ciechowskiego o stworzenie muzyki do serialu i efekt okazał się powalający. „Rady Jaskra” wykonywane przez Zamachowskiego świetnie pasują do wydarzeń i rozterek Geralta, a ballady są po prostu prześliczne. Do dziś słuchając „Nie pokonasz miłości” mam łzy w oczach. Zakochałam się w tej piosence całkowicie. Nawet osoby, które narzekały na sam serial przyznawały, że kompozytor spisał się na medal. Co tylko potwierdza fakt, że Ciechowski był geniuszem a ballady, które skomponował są przepiękne i warto się z nimi zapoznać (nawet, jeśli nie jest się fanem „Wiedźmina”).

Jeśli popatrzelibyście na moje recenzje, wyżej (choć niewiele) oceniłam polski serial. Głównie przez autentyczność, muzykę i lekkość dialogów. Żadna z wersji nie jest idealna. Dzieli je aż 17 lat (a łączy tragiczny złoty smok). Na dobrego Wiedźmina, który sprostałby wszystkim moim oczekiwaniom będę musiała jeszcze chyba długo czekać.