Recenzja: Rachel Hartman – Łuska w cieniu

Powracam z kontynuacją „Serafiny”, która jest całkiem satysfakcjonująca.

„Królestwo Goreddu – świat, w którym ludzie i smoki żyją w niepewnej równowadze, a ci nieliczni, którzy są jednocześnie ludźmi i smokami, muszą ukrywać prawdę. Jedno z nich – w połowie ludzka dziewczyna, w połowie smoczyca, imieniem Serafina – niechętnie dało się wciągnąć w politykę swojego świata. Kiedy dochodzi do wybuchu wojny między smokami a ludźmi, Serafina musi wyruszyć w podróż, by odnaleźć innych podobnych sobie – ponieważ łączy ją niewyjaśniona więź z nimi wszystkimi, a razem będą zdolni walczyć przeciwko smokom w potężny, magiczny sposób. Zbierając tę barwną gromadkę, Serafina musi uciekać przed ludźmi, którzy próbują ją zatrzymać. Jednak najbardziej przerażająca jest inna pół-smoczyca, która umie wkradać się w ludzkie umysły i je przejmować. Aż do tej pory Serafina chroniła swój umysł przed intruzami, co jednocześnie oznaczało ograniczenie jej możliwości. Nadszedł czas, by podjąć decyzję – trzymać się bezpiecznego starego życia czy przyjąć potężne nowe przeznaczenie?”

Książka nie do końca okazała się tym, czym przypuszczałam na początku, ale to niekoniecznie źle. Największym minusem tej części jak, dla mnie są tzw. „przypomnienia”, czyli wyjaśnianie, co wydarzyło się w poprzedniej części. Jeszcze pojawiające się w pierwszych rozdziałach mogłabym znieść, ale w połowie książki miałam już dość. Nie mam sklerozy, a nawet jakbym miała to zawsze mogłabym przeczytać ponownie pierwszą część. Poza tym muszę przyznać, że książkę czytało się przyjemnie i równie szybko, co poprzednią. Ewidentnie autorka umie pisać nawet, jeżeli sama historia przez nią wymyślona jest dość prosta. Trochę szkoda, że odkryła wszystkie karty w pierwszej części i teraz tylko „kontynuuje rozgrywkę”. Niemniej gra dobrze wykreowanymi bohaterami jest przyjemna. Co do samego zakończenia też mam mieszane uczucia. Z jednej strony podoba mi się, że nie poszliśmy w stronę wszechobecnemu obecnie trendowi „bohaterki zbawicielki świata”. Zamiast tego autorka zrobiła z tego coś „baśniowego”, co również nie do końca mnie satysfakcjonuje, ale nie mogę powiedzieć, że było to złe zakończenie. Myślę, że jestem gdzieś po środku, bo wielu rzeczy można się było domyślić (wydaje mi się, że zawsze byłam o krok przed główną bohaterką), niemniej jednak jest to kawał dobrze napisanej historii, która ma swój urok.

„Łuska w cieniu” jest dobrą kontynuacją, choć nie zaskakuje niczym niezwykłym. Na, ale w końcu nie każda książka musi być arcydziełem. Sądzę, że mogę polecić tę serię, jeśli macie ochotę na lekką fantastykę.

Ocena: 7/10