Recenzja: Cassandry Clare – Dary Anioła – Miasto kości

Pierwsza część rozpoczynająca popularną młodzieżową serię „Dary Anioła”, w którym ponownie wkraczamy do świata Nocnych Łowców…

„Dziewczyna ze skłonnościami do wpadania w tarapaty, wampir, który zmaga się ze swoją mroczną naturą, półanioł, pogromca demonów. Połączyła ich miłość i walka, dzieli ich wszystko. Razem wkraczają do Miasta kości…”

Ciężko mi będzie pisać recenzję tej książki nie porównując jej do „Diabelskich maszyn”, które są jej ‘prologiem’ (filmów jeszcze nie widziałam, ale mam zamiar to nadrobić i je także zrecenzować). Cała seria „Dary anioła” szybko zyskała dużą popularność wśród nastolatków jednak ja zdecydowanie wolę „Diabelskie maszyny”, które przez osadzenie akcji w wiktoriańskiej Anglii mają swój urok, którego brakuje mi w tej serii.

Główną bohaterką powieści jest Clary Fray, która będąc razem ze swoim przyjacielem Simonem w klubie Pandemonium, zauważa nietypową sytuacje. Jako ciekawska osoba, nie może się powstrzymać i podąża za nieznajomymi, przez co w jej życiu pojawiają się Alec, Jace i Isabelle. Okazuje się, że posiada Wzrok, co prowadzi do kolejnych wydarzeń. Niekoniecznie przyjemnych. Do takich właśnie między innymi należy spotkanie z Pożeraczem w swoim mieszkaniu. Przez to jej życie obraca się o 180 stopni. Musi się zmierzyć z tajemnicami ze swojej przeszłości, które zataiła przed nią jej matka, która zresztą znika. Wszystko to wiąże się z pojawieniem się człowieka, który za wszelką cenę chce zdobyć Kielich Aniołów. Po co? Aby stworzyć armię, nie zważając na liczbę ofiar. Doprowadziłoby to do zerwania przymierza pomiędzy Nocnymi Łowcami a Światem Podziemi.

Sama akcja jest dość wartka i napisana lekko, jednak zbyt szybko można domyślić się jej zakończenia. Zdrajca jest zbyt oczywisty (jak dla mnie) a przeszłość bohaterów często uprzykrza im życie tak jak tutaj, co jest dość typowe dla połączenia romansu z fantastyką. Podoba mi się natomiast stworzona przez autorkę ‘druga rzeczywistość’. Obok naszego świata, w ukryciu, żyją istoty z bajek… elfy, wróżki, wampiry, wilkołaki, demony, ifryty, czarownice i wiele innych stworzeń. Sama zawsze wierzyłam, że tak właśnie jest i kiedyś dane mi będzie spotkać, któreś z tych postaci. Autorka chyba podziela moją fantazję. Zaskoczeniem dla mnie natomiast było ujrzenie nazwiska „Magnus Bane”, i to nawet w tytule jednego z rozdziałów. Ten czarownik był moją drugą ulubioną postacią, zaraz po Jamie, w „Diabelskich maszynach”. Dzięki temu autorka zaskarbiła sobie u mnie sympatię, dalej ciągnąc wątek Magnusa, i to w dobrym stylu. „Kociooki” czarownik pozostał sobą i tym razem, nie ma konkurencji, więc niezaprzeczalnie stał się moim ulubieńcem, na którego losy będę czekać w kolejnych częściach. Największa uwaga autorki jednak skupiła się na Nefilimach. Zarówno ich przedstawicielach, w postaci naszych głównych bohaterów, jak i ich historii oraz sposobom walki. Nie da się nie zauważyć jednak tak wielu podobieństw do serii „Diabelskie maszyny” czy to w głównych postaciach, które mają swoich sobowtórów (np. Will – Jace) czy też samej akcji, która rozgrywa się w podobnym rytmie.

Długo zwlekałam nim sięgnęłam po tą książkę jednak chyba nie żałuję. Cassandra Clare stworzyła ciekawą historię, choć tym razem troszkę przewidywalną i zbyt współczesną.

Ocena: 6/10