Recenzja: Becca Fitzpatrick – Cisza

Trzecia część cyklu o upadłym aniele i jego miłości do nastolatki:

„Nareszcie koniec burz między Patchem a Norą. Zakochani przeszli dramatyczne próby wzajemnego zaufania i lojalności, uporali się z sekretami z przeszłości i połączyli dwa światy pozornie nie do pogodzenia. Wszystko to w imię miłości przekraczającej granice między niebem a ziemią. Ale zło nie śpi. Nora i Patch będą musieli podjąć desperacką walkę, w której stawką jest ich uczucie.”

Nora zostaje porwana, po kilku miesiącach budzi się na cmentarzu z pustką w głowie. Nie pamięta zdarzeń z ostatnich pięciu miesięcy. Po powrocie do domu, nie może przywyknąć do tego, co jej się przytrafiło. Udaje się na cmentarz i znajduje tam  czarne pióro, które wydaje jej się zbyt duże, by należało do jakiegoś ptaka. Po zetknięciu z nim Nora przypomina sobie oczy - parę magnetycznych, czarnych oczu. Dopiero spotkanie ze  Scottem, który mówi jej prawdę na temat jej wcześniejszego życia, uświadamia  jej, że Vee i jej matka ją okłamywały. Scott i Nora planują razem pokonać Czarną Rękę. Dziewczyna dowiaduje się czegoś więcej o Jev’ie, Czarnej Ręce i o tym, co planują.

Romans również toczy się dalej, jednak przeszedł na dalszy plan tej książki. Nie jest ani porywczy ani zaskakujący tak jak sama akcja. Zaletą tej części jest niewątpliwie pojawienie się postaci z wcześniejszych pozycji, które fajnie wplatają się w ciąg wydarzeń.

Trzecia część tak samo jak jej poprzedniczki napisana jest luźnym i prostym językiem, ale brak mi w niej dreszczyku czy ekscytacji, którego małą cząstkę możemy poczuć jedynie pod sam koniec książki. Mam wrażenie, że nad tą częścią autorka trochę popracowała, jednak „Ciszy” daleko do oryginalności „Szeptem”, ale również nie jest tak nudna jak „Crescendo”.

Ocena: 3/10