Recenzja: Mats Strandberg & Sara B. Elfgren – Krąg

Pierwsza część trylogii o miasteczku Engelfors, stała się jedną z popularniejszych książek w 2012 roku, wielokrotnie widziałam reklamy tejże książki i pochwały, więc postanowiłam sama sprawdzić, na czym polega jej fenomen… jednakże mnie… nie zachwyciła. Niestety wystarczyło mi przeczytanie pierwszych rozdziałów, abym mogła stwierdzić, że to nie jest książka dla mnie.

„Na pozór zwyczajne miasteczko Engelfors, w którym dzieją się dziwne rzeczy. Sześć dziewczyn właśnie rozpoczyna naukę w lokalnym liceum. Nic ich ze sobą nie łączy, każda jest inna. Pewnej nocy, gdy na niebie pojawia się czerwony księżyc, dziewczyny spotykają się w parku. Nie wiedzą, jak ani dlaczego się tam znalazły. Odkrywają, że drzemią w nich tajemnicze moce, a ich życiu zagraża niebezpieczeństwo… Aby przeżyć, muszą działać wspólnie, tworząc magiczny krąg. Od tej chwili szkoła staje się dla nich sprawą życia i śmierci.”

„Krąg” zaczyna się jak najzwyklejsza książka o problemach nastolatków. Przedstawione zostają nam główne postacie, razem z ich problemami, lękami czy tzw. ‘demonami przeszłości’. Momentami przyćmiewają one wątek magiczny, co jest wielkim minusem, który zaczyna się ciekawie… mamy samobójstwo (tak nie do końca  - ci, którzy czytali wiedzą, o co mi chodzi). Przyznaję… na początku sama byłam ciekawa, co ten chłopak ma wspólnego z Wybrańcami, jednakże, gdy dziewczyny zaczynają poszukiwać winowajcy, szukać dowodów, podświadomie wiem, że wskazana osoba nim nie będzie, ba, nawet zaczynam mieć swoje przypuszczenia, które wkrótce się potwierdzają. Mam wrażenie, że autorzy za bardzo na siłę chcieli namieszać i nas zaskoczyć, przez co nie do końca im to wyszło. Nie czuć żadnego dreszczyku. I bez wątpienia brakuje mi tutaj ‘złego szaleńca’.

W końcu mamy tutaj sześć dziewczyn – Wybranych, przewodnika, mentorkę z nie do końca jasnymi intencjami i tajemniczego mordercę, którym może być każdy, nawet najbliżsi (taka oklepana bajeczka). W całym tym gronie głównych postaci nie znalazłam nikogo, kto przypadł mi do gustu lub w jakiś sposób przekonał do siebie. Bohaterki jak dla mnie są zbyt oczywiste i dziecinne. Jedna na siłę próbuje grać dorosłą, biedna i wyśmiewana dziewczyna staje się taka sama jak jej oprawczyni, wredna okazuję się mieć uczucia i tak dalej. Tylko jedna z nich stara się zrozumieć, dlaczego zostały wybrane i jaką odpowiedzialność niosą ze sobą ich moce, jednak to ma swoje konsekwencje. Zaciekawiła mnie natomiast postać Mony Manstrale, która prowadzi Kryształową Grotę, ale jest tylko postacią poboczną (pojawia się w książce tylko dwa razy) ma jednak w sobie coś tajemniczego i oryginalnego, przez co skrycie liczę, że jej wątek zostanie rozwinięty w dalszych częściach. Stała się jedyną postacią w tej książce, która mnie urzekła. Reszta jest nijaka.

Książkę czytało się przyjemnie do ostatniej strony, jednak nie znalazłam w niej nic oryginalnego, co wprawiłoby mnie w zachwyt. No może poza stwierdzeniem: „Szkoła jest miejscem zła”, z którym trudno się nie zgodzić.

Ocena: 3/10