Recenzja: Justin Somper – Wampiraci – Fala terroru

Powracam do was z drugą częścią serii „Wampiratów”.

„Kolejne niezwykłe przygody bliźniąt Grace i Connora Tempestów oraz załóg statku piratów i wampiratów...CONNOR TEMPEST ma wprawdzie dopiero czternaście lat, ale wśród piratów czuje się jak ryba w wodzie. Musi jednak wybierać między lojalnością wobec towarzyszy z załogi, a lojalnością wobec siostry. GRACE TEMPEST nie uważa pirackiego życia za aż tak pociągające. Nie może się pozbyć wrażenia, że coś niedobrego dzieje się na statku wampiratów, których opuściła. Czy odważy się tam wrócić? W drugiej część „Wampiratów” morze jest jeszcze bardziej wzburzone, a fala terroru porywa Connora, Grace, ich sprzymierzeńców, a także wrogów.”

Na początku książki autor wspomina wydarzenia z poprzedniej części, moim zdaniem trochę zbyt szczegółowo. Rozumiem, że zdarzają się osoby, które mogą natrafić na drugą część i od niej zacząć czytać, więc takie wyjaśnienia się im przydają. Jednak dla osoby, która przeczytała pierwszą część i zna te wydarzenia jest to po prostu nudne. Sama momentami przejeżdżałam wzrokiem po tekście, by ominąć te retrospekcje. Mimo takiego początku, książka z każdą stroną nabiera tempa. Muszę przyznać, że zakończenia niektórych wątków bardzo mnie zaskoczyły. Najbardziej chyba ten związany z Connorem i jego pobytem w Akademii Piractwa.

Wraz z drugą częścią serii, zmieniamy również otoczenie. Bo choć bliźniaki nadal są związane ze statkami piratów i wampiratów, to główna akcja rozgrywa się na terenach (wspomnianej wcześniej) Akademii. Autor także nie poprzestał na poznanych w pierwszej części bohaterach. Przedstawia nam nowych, których charakter i intencje poznajemy dopiero pod sam koniec książki. (W końcu nie wszystko złoto, co się świeci.) Jest to naprawdę fajnym urozmaiceniem.

W tej części możemy również dokładniej poznać dwójkę naszych głównych bohaterów. Ich charakter, marzenia, emocjonalność oraz opinie i cele, które niestety są bardzo rozbieżne. Myślę, że w ten sposób, czytelnik opowiedział się po jednej ze stron i ‘wybrał swojego bliźniaka’.

Tym razem na wewnętrznej części okładki książki znajdziemy ilustracje kapitana wampiratów i kapitana Diabla. A lekki styl Sompera nadal wciąga, choć na początku książka troszkę zwalnia tępa. Mimo to, nadal uważam, że to jedna z lepszych serii młodzieżowych/dziecięcych, jakie miałam okazję czytać.

Ocena: 8/10