Recenzja: Franny Billingsley – Zakochana w mroku

Gotycka opowieść dla młodzieży o niby złej dziewczynie.

„Dziewczyna może mieć twarz anioła i okrutne serce… Siedemnastoletnia Briony jest wiedźmą – a przynajmniej tak jej się wydaje. Czuje, że jej moce spowodowały śmierć ukochanej macochy. Pozostał jej ojciec i siostra, którą Briony musi się opiekować. Pozostały również gigantyczne wyrzuty sumienia… Często wymyka się na leżące nieopodal jej domu bagna, gdzie rozmawia z Prastarymi, duchami moczar. Jedynie wiedźmy mogą dostrzec Prastarych, a wiedźmy budzą strach, i jeśli tylko zostaną zdemaskowane, czeka je śmierć. Co się stanie, gdy tajemnica Briony wyjdzie na jaw? Pewnego dnia w miasteczku zjawia się złotowłosy Eldric. Między nim a Briony powoli rodzi się elektryzujące uczucie. Dziewczyna zaczyna zadawać sobie pytanie: czy rzeczywiście jest zła i niebezpieczna? I czy rzeczywiście nie zasługuje na miłość?”

Autorka stworzy ciekawy, mroczny świat, który nadaje książce genialnego klimatu. Początkowo może wydawać się dziwny, jednak jego urok jest niezwykły i wciągający. W tym nietuzinkowym świecie między ludźmi żyją Prastarzy, wiedźmy, duchy i wiele innych stworzeń mniej lub bardziej znanych nam z legend czy baśni. Są naprawdę ciekawymi istotami, choć nie odgrywają w książce jakiejś znaczącej roli. A szkoda, bo uważam, że rozwinięcie ich wątków byłoby bardzo ciekawe. Z miłą chęcią poznałabym bliżej historię macochy, skrzata czy Dziecie Dzwonu. Choć jestem zachwycona ‘magicznymi istotami’ to zdecydowanie moją ulubioną bohaterką jest Rose – bliźniacza siostra głównej bohaterki książki.  Dziewczyna wydaje się dziwna czy niespełna rozumu a jednocześnie skrywa wiele tajemnic. Od początku wiedziałam, że ta jej inność kryje za sobą jakąś tajemnice. I nie zawiodłam się. Autorka pięknie wplotła jej wątek w całą historię, która jest całkiem niezła. Może zakończenie książki nie jest spektakularne, widowiskowe czy wielce zaskakujące jednak jest dopracowane i ciekawe. Jedynym problemem tej książki jest główna bohaterka - Briony. Dziewczyna uważa się za złą wiedźmę – podkreślam ZŁĄ. Przyznaję nie jest niewinna, ma kilka ‘wpadek’ na sumieniu. Tylko, że zła osoba nie ma wyrzutów sumienia. A tak jest z Briony. Za każdym razem, gdy coś zrobi czy wspomina swoje czyny, żałuje, zamartwia się, przeprasza, obwinia itd. No ileż można.

Pomimo tego, że główna bohaterka momentami strasznie mnie denerwowała to książkę przeczytałam z przyjemnością. Naprawdę warto ją przeczytać chodźmy dla samego klimatu i świata powieści.

Ocena: 5/10