Recenzja: Kerstin Gier – Trylogia czasu – Błękit szafiru

Powracam z kontynuacją serii "Trylogia czasu" zatytułowanej „Błękit szafiru”, w której poznajemy dalsze losy głównych (i z lekka nudnych) bohaterów. 

„Gwendolyn Shepherd to Rubin - ostatnia z dwanaściorga podróżników w czasie. Choć trafiła pod opiekę tajnej organizacji, Strażnicy traktują ją z wrogością i wręcz uważają za szpiega. Gwen nie może ufać nikomu, a tymczasem czekają na nią coraz trudniejsze misje. W boleśnie krótkim czasie musi opanować całą masę rzeczy, które mają jej umożliwić przetrwanie w przeszłości. Zwłaszcza, że hrabia de Saint Germain najchętniej by ją udusił przy filiżance herbatki, a nieziemsko przystojny Gideon raz ją uwodzi, a raz odtrąca. Gwen musi znaleźć sposób, by rozwikłać zagadkę chronografu bez jego pomocy.”

W tej części kontynuujemy podróże w czasie i poznajemy coraz więcej faktów, pytań, tajemnic itd. Akcja toczy się w przyzwoitym tempie. Historia jest dopracowana i ciekawa, więc nie mam się, do czego przyczepić. Dowiadujemy się coraz więcej, przez co jeszcze bardziej ciekawi mnie zakończenie. A epilog tylko podsycił moją ciekawość dotyczącą Lucy i Paula. Szkoda tylko, że w tej części Czarny Lampart pojawił się tylko chwilowo. Sądziłam, że dowiem się o nim czegoś więcej, bo niezwykle mnie intryguje. Ale autorka w pewien sposób mi to wynagrodziła. Pod koniec tamtej części poznaliśmy pewnego gargulca – demona zwanego Xemerius. Mam wrażenie, że jest on moją bratnią duszą. Zdecydowanie jest najzabawniejszą ‘postacią’ tej serii. Jego uwagi czy komentarze są po prostu genialne.

Historia wciąga i ciekawi. I choć dalej uważam, że para głównych bohaterów jest typowa i nudna, tak cała reszta jest świetna. Autorka stworzyła świetną historię o podróżach w czasie.

Ocena: 7/10