Recenzja: Alzur’s Legacy – Pół Wieku Poezji Później – Wiedźmin Fan Film

Po długim czasie pracy (około 4 lat), ekipa PWPP  w grudniu 2019 roku wypuściła film o Wiedźminie, inspirowany twórczością Andrzeja Sapkowskiego. Należy podkreślić, że jest to „film od fanów dla fanów”, z budżetem około 100 tys., a jednocześnie widać, że mamy do czynienia z naprawdę ambitnym projektem, który cieszy fanowskie oko.

„Ćwierć wieku po pogromie rivijskim (ostatnich wydarzeniach z Sagi) zostaje zaatakowane Kaer Morhen, stare siedliszcze wiedźminów z cechu Wilka. Napaści przewodzi potężny wojownik – Agaius. Parę lat później z Aretuzy, świeżo odbudowanej szkoły czarodziejek, ucieka Ornella, podejrzewana o odnalezienie legendarnej Księgi Alzura. W pościg za renegatką rusza Triss Merigold. Z pomocą ma jej przyjść stary bard Jaskier, jego bękarci syn, Julian oraz poszukujący zemsty Lambert, ostatni zabójca potworów.”

Film rozpoczyna się ‘przedmową’, która jest idealnym wprowadzeniem do akcji oraz nadaje mrocznego klimatu. Fabuła rozgrywa się około 25 lat po ostatnich wydarzeniach opisanych w sadze Sapkowskiego. Skupia się na losach Lamberta, zamiast na kontynuowaniu przygód Geralta, co jest niewątpliwie ciekawym posunięciem. I choć obaj wiedźmini mają kilka cech wspólnych, chociażby cechę wilka czy gburowatość, Lambert to nie Geralt (co zresztą sam główny bohater ironicznie podkreśla). Nie brakuje też innych nawiązań do gier czy książek (nie tylko wiedźmińskich), które fani fantastyki na pewno wyłapią.

Wiele osób tak jak ja pewnie obawiało się trochę efektów specjalnych przy tak niewielkim budżecie. Niepotrzebnie. Odstają one może od Hollywoodzkich produkcji za grube miliony, ale w żaden sposób nie rażą. Twórcy ograniczyli zastosowanie efektów specjalnych (do minimum) i wyszło naprawdę przyzwoicie. Oczy Wiedźmina są fajne, a zaklęcia czarodziejek wyglądają zaskakująco dobrze. No i medalion jest taki, jaki być powinien. Trzeba przyznać, że Katarzyna Sałdak spisała się w roli charakteryzatorki i stworzyła świetne kostiumy dla bohaterów. Widać w nich inspiracje grami CD Projekt RED. I dobrze. Trzeba czerpać z dobrych źródeł. Podobnie jest w przypadku lokacji, w których kręcono film. Ruiny, skanseny i ponure zamczyska nadają groźnego słowiańskiego klimatu, znanego nam z gier, a przejścia między scenami są płynne i miłe dla oka. Dodatkowo pokazują one piękno polskiego krajobrazu.

Historia przedstawiona w „Pół Wieku Poezji Później” sama w sobie jest dosyć prosta, ale niepozbawiona smaczków i potencjału do dalszego rozwinięcia (na które szczerze liczę). Chociażby zaproszenie do uczestnictwa w projekcie Zbigniewa Zamachowskiego i ponowne osadzenie go w roli Jaskra było genialnym pomysłem. O ile aktor niespecjalnie pasował mi do postaci młodego barda, w polskim serialu „Wiedźmin” tak, jako ‘emerytowany’ bard spisuje się doskonale. A wykonywane przez niego fragmenty utworów (ballad) są po prostu cudowne. Mimo mojego zachwytu starym Jaskrem to postać Lamberta całkowicie skradła moje serduszko. Niemała w tym zasługa Mariusza Drężka, który fantastycznie spisał się w roli ostatniego wiedźmina. Wczuł się w postać, grał swobodnie, przez co wydawał mi się bardzo wiarygodny. Lambert jest naprawdę dobrze i ciekawie wykreowaną postacią. Bardzo podobała mi się również jego relacja z Julianem. Jeśli zaś chodzi o Triss i Ornelle to obie panie, Magdalena Różańska oraz Kamila Kamińska, wizualnie pasują do odgrywanych postaci, mimo iż brakowało im takiej swobody jak Mariuszowi, to zagrały dobrze. Jak zresztą cała ekipa. Chyba nie ma tutaj żadnej ‘sztywnej’ postaci. Na wyróżnienie zasługuje natomiast sołtys Młodych Pup, świetnie zagrany przez Andrzeja Strzeleckiego. Od aktora czuć naturalność i swobodę, a jego przekręcenia i pomyłka są przezabawne.

Początkowo podchodziłam do tego projektu z zaciekawieniem, ale i lekkim dystansem, nie stawiałam mu wymagań jak do standardowego filmu, co było błędem. Po obejrzeniu go muszę stwierdzić, że jest to kawał bardzo dobrej roboty. Film „Pół Wieku Poezji Później” jest prawie idealny, ma małe niedociągnięcia, jednak zalet w nim jest znacznie więcej, a całość składa się w jedną spójną całość, którą ogląda się z czystą przyjemnością i szerokim uśmiechem na twarzy. Naprawdę warto obejrzeć tą fanowską produkcje (do samego końca!).

Ocena: 9/10