Recenzja: Katarzyna Nosowska – A ja żem jej powiedziała

Nosowska zaczęła od publikowania krótkich, żartobliwych filmików na instagramie, które szybko zawojowały Internet. Potem dostała propozycję od wydawnictwa Wielka Litera, aby „szerokoustna baba” wydała książkę, która również okazała się hitem. 

Z ciekawości sięgnęłam po tą książkę. Chciałam się przekonać, co takiego jest w niej jest, że pojawia się dosłownie wszędzie.

„Wydawało się, że nic już nas nie zaskoczy w internecie. I wtedy pojawiła się ona. Śmieszna gęba, która mówi mądrze o życiu. Prosto, zwięźle, szczerze i bez owijania w bawełnę. Ze zrozumieniem, bez pouczania – ciepło, z doświadczeniem i życiową mądrością. Mówi o show-biznesie, celebrytach, współczesnych snobizmach, fobiach i modach. O druzgocącym wpływie portali społecznościowych na nasze życie, o dylematach partnerstwa, problemach w okiełznaniu nastolatków, o miłości do jedzenia i terrorze rynku reklamowego. O tym jak kochać i nie kochać. O tym, że czarny nie wyszczupla, a seks tantryczny nie polega tylko na faszerowaniu, faszerowaniu, faszerowaniu. Nosowska jest szczerą, dojrzałą i oryginalną obserwatorką rzeczywistości. Mimo sławy i spektakularnej kariery pozostała skromna. I ma to, czego brakuje teraz wszystkim – dystans do samej siebie. Ani przez chwilę nikogo nie udaje. Nieoczywiste, głębokie, błyskotliwe, świetnie napisane i bawiące do łez. Kaśka zabije cię miłością.”

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy po przejrzeniu jej to kolorowa grafika. Książka jest naprawdę ładnie wydana. Potem zaczęłam czytać… i czułam się jakby Kaśka czytała mi / znała moje myśli. Naprawdę. Pierwszy raz spotkałam się z książką, którą można poniekąd zaliczyć do psychologiczno-motywacyjnych i znalazłam w niej cząstkę siebie. Autorka porusza wiele tematów od miłości, przez nawyki, celebrytów, aż do wychowywania dzieci. Robi to jednak w żartobliwy / ironiczny sposób, który nie tylko sprawia, że książkę czyta się naprawdę przyjemnie, ale również pokazuje jak powinniśmy podchodzi do pewnych spraw – z dystansem. Każdy z rozdziałów zaczyna się słowami „A ja żem jej powiedziała, Kaśka…”, potem mamy wprowadzenie, a następnie (nierzadko jej własną) historyjkę z puentą. Autorka ma dystans do siebie, nie boi się wspominać przeszłości. I choć są w książce rozdziały na temat, których wypowiadać się nie mogę (bo np. dzieci na razie nie mam i w kwestii bycia matka i wychowywania ich się nie znam) to przy większości z rozdziałów uśmiechałam się i przyznawałam w duchu autorce rację.

Na tylnej okładce pisze „Ta książka to petarda!” – zgadzam się całkowicie.

Ocena: 9/10