Recenzja: Carrie Jones – Zniewolenie

Kontynuacja „Pragnienia” jest moim zdaniem lepiej dopracowania, chociaż dalej powiela schematy.

„Zara i jej przyjaciele mają nadzieję, że raz na zawsze rozprawili się z Piksami, uwięziwszy krwiopijcze stwory głęboko w lesie. Ale pragnienie ich króla jest niezaspokojone, rośnie z każdym kolejnym dniem niewoli, gdy jednocześnie zmniejsza się jego władza nad poddanymi. A to wystarcza, by zwabić do miasta nowego króla, który twierdzi, że jest inny – że istnieja Piksy, które pokojowo współżyć z ludźmi, nie uciekając się do przemocy i okrucieństwa. Zara nawet mu wierzy, do chwili, gdy przybysz oznajmia dziewczynie, iż jest przeznaczoną mu królową…”

Książka zaczyna się dość spokojnie – jak to mówią cisza przed burzą – tylko, że na tą burzę trzeba dość trochę poczekać – niestety. Choć i tym razem akcja jest przewidywalna to wydaje mi się bardziej przemyślana. Mam wrażenie jakby autorka spędziła trochę więcej czasu na ułożenie sobie planu wydarzeń i lepszego zakończenia, które daje jej możliwość kontynuacji. Osoby, które czytały recenzje poprzedniej części dobrze wiedzą, co myślę o zakończeniu pierwszego tomu - żenada. To samo dotyczy głównych bohaterów, którzy momentami dalej mnie denerwują (zwłaszcza Zara), ale to raczej nigdy się nie zmieni. Ale w tej części pojawia się kolejny, młodszy król – Astley, który dołącza do Betty i ojca Zary jako nowa, ciekawa i dobrze wróżąca postać na przyszłość. Jest intrygującą postacią. Jego przeciwieństwem jest Thrud, która razem z całą mitologiczną otoczką pojawia się nagle i moim zdaniem nie współgra z całością historii.

Po drugim tomie nadal mam mieszane uczucia względem tej serii jak i samej autorki. Czyta się ją naprawdę szybko i przyjemnie, jednak książka nadal pozostaje szara i schematyczna.

Ocena: 4/10