Recenzja: Katarzyna Berenika Miszczuk – Kwiat paproci – Jaga

Prolog serii „Kwiat paproci” opisujący bardzo ciekawe początki Jagi, jako szeptuchy, urzekł mnie od pierwszej strony powieści. A tak właściwie od momentu, gdy przeczytałam w „Sekretniku szeptuchy” fragmenty (zapowiedzi), z których nie wszystkie znajdują się w książce, a są naprawdę genialne.

„Kim była Jaga zanim stała się Babą Jagą? Młoda Jarogniewa po śmierci babki obejmuje stanowisko szeptuchy w Bielinach. Zna ludowe opowieści, ma zeszyt z przepisami babci Radomiły i… właściwie tyle. Mieszkańcy odnoszą się do niej z wyraźną rezerwą. Rodzina zrywa z nią wszelkie kontakty, gdy młoda Jaga ucieka przed niedoszłym narzeczonym. Na dodatek ktoś okrada chatkę babki, pozbawiając młodą następczynię szeptuchy niemal całego dobytku. Do tego wszystkiego w Bielinach nagle pojawia się podejrzanie wiele istot nadprzyrodzonych o niekoniecznie dobrych zamiarach. Na żercę Mszczuja jak zwykle nie ma, co liczyć, ognisty bóg też jakoś nie pali się, żeby przyjść z pomocą. Czy Jaga sama sobie z tym poradzi? Czy odkryje tajemnicę istnego najazdu słowiańskich bóstw, demonów i innych potworów na Bieliny?”

„Kwiat paproci” to seria, w której Katarzyna Berenika Miszczuk zabiera nas do świata przygód, słowiańskich przesądów, bogów i upiorów. Autorka jak zwykle zachwyca kreacją bohaterów, słowiańskim klimatem i charakterystycznym dla niej humorem, który pokochałam. Tym razem cofamy się kilka lat wstecz, aby poznać młodość tytułowej Jagi, która już wtedy była bardzo charakterną osóbką. Jarogniewa nie tylko walczy z wieloma trudnościami o spełnienie swoich zawodowych marzeń, ale również o spokój mieszkańców Bielin (swój zresztą też), który zakłócają demony. Bardzo polubiłam Jagę w „Kwiecie paproci” a teraz ją wprost pokochałam. Choć nie ukrywam, że to Swarożyc skradł mi serce. Ognisty bóg ma w sobie iskrę! Swarożyc wzbudza wiele emocji, bywa również tajemniczy i chyba jak każdy bóg lubi być ‘adorowany’. Reszta bohaterów, takich jak Mszczuj, Mirka czy Sławek, jest barwna i ciekawa. Nie można także nie docenić słowiańskich demonów. Pojawia się ich tutaj naprawdę sporo i są świetne, bo powiedzieć, że je polubiłam nie mogę. Spotkać ich w rzeczywistości na pewno bym nie chciała. Do tego książka ma naprawdę prześliczną oprawę graficzną. No i jak się nie zakochać? Zwłaszcza, gdy zakończenie książki jest takie cudowne. Ale i tak chciałabym więcej i więcej. Choć nie mogę się oprzeć wrażeniu, że nie zgadzają mi się drobne szczególiki z wypowiedziami Jagi w serii, ale i tak uważam ten prolog za genialny.

Jeżeli tak jak ja, po zakończeniu „Kwiatu paproci” czuliście niedosyt to możecie mieć gwarancje, że „Jaga” wypełni tą pustkę i zaspokoi ciekawość. Przeczytałam, albo raczej pochłonęłam tą książkę w trzy wieczory. Historia młodej Baby Jagi wciąga bez reszty. To po prostu genialna książka, po którą musicie sięgnąć.

Ocena: 10/10