Recenzja: Victoria Aveyard – Szklany miecz

Kontynuacja „Czerwonej królowej”, po którą sięgałam z ekscytacją, która jednak podczas czytania lekko przygasła.

„Walka pomiędzy rosnącą w siłę armią rebeliantów a światem, w którym liczy się kolor krwi, przybiera na sile. Mare Barrow ma czerwoną krew, taką samą jak zwykli ludzie. Jednak jej zdolność kontrolowania błyskawic – nadprzyrodzona moc zarezerwowana dla Srebrnych – sprawia, że rządzący chcą wykorzystać dziewczynę, jako broń. Mare odkrywa, że nie jest jedyną Czerwoną, która posiada umiejętności charakterystyczne dla Srebrnych. Są też inni. Ścigana przez okrutnego króla Mavena wyrusza na wyprawę, aby zrekrutować Czerwono-Srebrnych do armii powstańców gotowych walczyć o wolność. Wielu z nich straci życie, a zdrada stanie się chlebem powszednim. Mare musi też zmierzyć się z mrokiem, który ogarnął jej duszę. Czy sama stanie się potworem, którego próbuje pokonać?”

Tak jak i poprzednio druga część napisana jest lekkim stylem, który szybko się czyta. Przeszkadzają mi jedynie wyjaśnienia, streszczenia wydarzeń czy rozmów z pierwszej części. Są one niepotrzebne, bo nie sądzę by ktoś zaczynał czytać tą serie od tego tomu. Tym razem praktycznie cała akcja książki skupia się na głównej bohaterce. Mare pomimo tego, że jest zagubiona i rozpamiętuje przeszłość, nie jest denerwująca. Naprawdę jej postać jest bardzo dobrze wykreowana. Pojawia się tu również wiele nowych postaci, które również są ciekawe. Problemem akcji jest natomiast schematyczność. Praktycznie cała książka to ucieczka, plan, zdrada, ucieczka, plan, zdrada… itd. Zakończenie, choć jest ciekawe, nie jest tak zaskakujące, jak w pierwszej części. Brakowało mi również Mavena, który sprawił, że „Czerwona królowa” była tak genialna, ale wydaje mi się, że trzecia część to zmieni. Natomiast Szkarłatna Gwardia, a właściwie jej zasięg i ‘potęga’, mnie zaintrygował.

„Szklany miecz” czyta się całkiem przyjemnie jednak brakuje mi w nim takich dworskich smaczków, które sprawiły, że nie mogłam oderwać się od „Czerwonej królowej”. Ta część zawodzi przeciętnością.

Ocena: 4/10