Recenzja: Carrie Jones – Pragnienie

Zaczęłam czytać kolejną serie paranolmal fantasy i mam względem niej naprawdę mieszane uczucia.

„Zara kolekcjonuje fobie tak, jak inne nastolatki kolekcjonują przyjaciół na Facebooku. Powtarza ich nazwy, gdy się czegoś boi, a zdarza się jej to coraz częściej. Ojciec Zary zniknął dawno temu, ukochany ojczym niespodziewanie umarł, a matka wysłała ją do babci mieszkającej w północnym stanie Maine. Na tym ośnieżonym odludziu Zara ma dojść do siebie, jednak właśnie tu, w na pozór sennym miasteczku dziewczynę prześladuje tajemniczy mężczyzna, który wywołuje w niej paraliżujący strach. Kiedy znika, pozostaje po nim złoty pył… Coś dziwnego, nieludzkiego czai się w okolicznych lasach, coś, z czym Zara będzie musiała się zmierzyć.”

Historia zaczyna się całkiem ciekawie. Mamy porwanie, prześladowanie i tajemnice napisane całkiem lekkim, młodzieżowym stylem. Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie fakt, że ‘Internet rozwiązuje każdą zagadkę’. No błagam. Ja rozumiem, że współcześnie Internet jest podstawowym źródłem wiedzy dla ludzi, no, ale żeby od tak znaleźć w nim informacje o ‘tajemniczym mężczyźnie, który prześladuje główną bohaterkę’ to już żenada. Gdzie legendy, podania ludowe czy coś w tym stylu, co nadałyby jakiegoś klimatu i znalezienie ich wymagałoby, choć trochę wysiłku od bohaterów. No, ale niech będzie – pogodziłam się z tym. Tyle, że dalej akcja wcale nie jest dużo lepsza a zakończenie jest… dziwne, idiotyczne (nawet nie wiem jak to określić). Bohaterowie natomiast są typowi jak na książki młodzieżowe. Niby odważna główna bohaterka Zara, która zawsze robi to, czego nie powinna, idzie tam, gdzie jej nie wolno a na koniec wpada na genialny pomysł jak uratować świat – to jest ironia (bo jej pomysł to… porażka, tragedia). I oczywiście ma u boku drużynę – przyjaciół, którzy jej pomagają oraz chłopak, którego kocha, ale występują pewne komplikacje. Na całe szczęście główni bohaterowie, którzy działają mi lekko na nerwy (zwłaszcza Zara), nie są jedynymi. Betty, czyli babcia naszej głównej bohaterki jest ‘pełną energii staruszką’, która od czasu do czasu rzuca ciekawymi komentarzami. No i oczywiście nasz ‘tajemniczy prześladowca’ jest intrygującą postacią. Szkoda tylko, że jego wątek nie został bardziej rozwinięty, ale zawsze mogę mieć nadzieję, że tak będzie w kolejnej części.

Książka nie jest ani zła ani genialna. Znajduję się gdzieś pomiędzy. Czytało się ją przyjemnie jednak nie polecam jej - zwłaszcza wymagającym osobą.

Ocena: 4/10