Recenzja: Netflix – Wiedźmin

Bardzo długo nie mogłam się zebrać do napisania czegokolwiek o tym serialu. Przez ten czas widziałam wiele skrajnie różnych opinii. Moja leży chyba gdzieś po środku, ale nie spodziewajcie się w niej za wielu pochwał. Serial od Netflixa okazał się dokładnie taki jak przypuszczałam – przeciętny.

„Geralt z Rivii, zmutowany łowca potworów, podąża ścieżką przeznaczenia w świecie, gdzie ludzie często okazują się gorsi niż najstraszniejsze monstra.”

Drewniane dialogi i przeskoki między wątkami to dwa pierwsze określenia, które przychodzą mi na myśl po obejrzeniu serialu. Pomimo tego, że jestem dobrze zaznajomiona z uniwersum „Wiedźmina” momentami marszczyłam czoło (potem często okazywało się, że to był kolejny przeskok do innego wątku i czasu akcji). Na papierze pokazanie trzech linii fabularnych równocześnie mogło wydawać się ciekawe, jednak w efekcie końcowym to po prostu nie wyszło za dobrze. Wolałabym, aby jeden odcinek był poświęcony jednemu bohaterowi / wątkowi, a nie skakano, co dwie minuty między nimi, i to jeszcze w tak chaotyczny sposób. Jednak najbardziej drażniącym elementem serialu były dla mnie teatralne ustawienia kamer przy rozmowach bohaterów. Kamera na pierwszego mówiącego potem na drugiego i tak z powrotem. Przeciwieństwem do tego były płynne sceny walki (jakby kręciły to dwie różne ekipy). Bitwa o Wzgórze Sodden w finałowym epizodzie była naprawdę świetna. Jedynym problemem bitew w serialu były zbroje Nifgardczyków, które aż kuły w oczy. Zbroje, tych budzących strach wojowników wyglądały jakby były zrobione z czarnej bibuły.

Naprawdę współczuję osobom, które sięgnęły po ten serial przed książką. Mam nadzieję, że jednak nie zniechęcą się do „Wiedźmina” i sięgną po serie, w której odkryją wiele smaczków i przede wszystkim mroczny klimat, którego tutaj tak mi zabrakło. Wynika to głownie z braku jakiejkolwiek pracy światłem, nijakiej muzyki oraz czystości, której nie powinno być. „Wiedźmin” aż prosi się o mrok, brud i przemoc. A momentami widziałam przed sobą lalusia grającego gbura. Cavill od początku nie pasował mi do tej roli, a po obejrzeniu serialu jeszcze bardziej się do niego zniechęciłam. Już nawet nie chodzi mi o te brzydkie czarne oczy, zamiast wilczych źrenic czy medalion, który wygląda jak tania moneta, ale coś w aparycji i ruchach aktora mnie drażniło i nie pasowało mi do granej przez niego roli Geralta. Nawet przezabawny fragment z Jaskrem w drugim odcinku, nie zatrze złego wrażenia, jakie na mnie wywarł Cavill. Bard też nie był idealną postacią, ale znośną. Choć fakt, że twórcy nie postarali się o nic więcej poza „daj grosza Wiedźminowi” nie zachwyca.

Wątek Ciri to chyba jednak największa kula u nogi serialu. Przy całej sympatii do grającej ją Freyi Allan i samej postaci Lwiątka z Cintry, powinna ona dostać w serialu rolę, co najwyżej drugoplanową. Obserwowanie biegającej w kółko bohaterki jest, mówiąc wprost nudne. Do tego dochodzi fakt, iż twórcy nie raczyli rozwinąć relacji łączącej Ciri z Geraltem. Przy samej przepowiedni tak „emocjonalne” spotkanie wydaje się denne i naciągane.  Zawiodłam się na tej „parze”. Tak samo jak na zupełnie nietrafionej kreacji postaci Triss. Mimo tego to właśnie postacie drugoplanowe czy trzecioplanowe ratują cały serial. Kreacja postaci Jeża oraz cała jego historia łącznie z efektami specjalnymi była cudownie zrealizowana. A lwia królowa to mistrzostwo! Jodhi May zauroczyła mnie całkowicie. Kalante jest najbardziej barwną i wyrazistą postacią w całym serialu Netflixa.

Pozytywnym zaskoczeniem był dla mnie również wątek Yennefer. Miałam naprawdę wielkie obawy względem „pani z chupa chupsem”, ale zostałam mile zaskoczona. Jej historia pokazana była całkiem ciekawie, a „przemiana” zrobiła na mnie o wiele większe wrażenie niż jakakolwiek inna scena walki czy magii. Nawet potwory w większości wyglądają dobrze. Problem jest tylko z dwoma – strzygą i smokiem. Strzyga bardziej przypomina porońca, niż jednego z najstraszniejszych potworów ze słowiańskich legend. A smokowi bliżej do jaszczurki. Teraz zastanawiam się, co lepsze polski bajkowy smok czy netflixowa jaszczurka. Najwyraźniej stworzenie smoka nie jest takie łatwe.

Zdecydowanie nie jest to produkcja, do której się wraca jak np. stara wersja „Władcy Pierścieni”. Netflixowego „Wiedźmina” ogląda się przyjemnie, pod warunkiem, że podejdziemy do niego z przymrużeniem oka. To po prostu strasznie chaotyczny, teatralny serial, ale nie najgorszy.

Ocena: 5/10